Schrijven.

Schrijven als je niet geïnspireerd ben is een duiveltje in een doosje waarvan het doosje niet open wil. van binnen rammelt en dondert het. Helaas het duiveltje komt er niet uit. Ik kan zeggen laat het doosje maar dicht, Want van het duiveltje zal ik schrikken wanneer het plotseling verschijnt, Is schrijven een kinderspeeltje? Het vindt plaats in het hoofd. Rommel roept het. Schrijf rommel. Niet doen tegelijkertijd. Het hart krijgt een opdoffer. De ingewanden spelen op. De krankzinnigheid vliegt kwakend voorbij. Dit is schrijven verzucht ik. Ik zit. Ik tik. Ik ben een verwaterde ik. Ik hik, prik, doorzichtig het licht.
Rustig aan. Het is maar een gedicht. Het zit potdicht. Langzaam loopt de avond uit. Straks ga ik naar bed. Mijn liefde maak ik blij wanneer ik schrijf. Het schrijven als monument. Snikkend vouwen mijn longen zich samen tot handen gevouwen in gebed, Van mijn kunsten heb ik niet kunnen leven. Ik doe de dingen ergens in Almelo. En het verkoopbaar presenteren is mij niet geluk. Ik wil het publiek het ruwe materiaal opdienen. Daar zijn ze hier niet van gediend. Eigenwijs ben ik ook. De ingeslagen weg bewandel ik stug. Elke dag hetzelfde stuk. Wie zal komen en zeggen: 'Dennis jij maakt en ik zal het opslaan en betaal je een vaste salaris'. Wie zal het aandurven om mij te laten klooien als een maniak en mij ervoor belonen? Het duiveltje is uit het doosje. Zwiepend richt het zich op. In zijn borst huist een traan. Op zijn gezicht staat een grijns. Zijn kleren rood, groen, geel en blauw. Zijn stem scandeert een zielige lach. Hij is alleen.