Duf.

Aan het zoeken. Duf zitten doen. Hoofd op de hand. mijn prestatiedrang staat op de level: slapen. Toch willen zoeken. Waarom eigenlijk? Zoeken om de kick van  het zoeken. Geen vastomlijnd zoeken. Meer een dralen. Zoeken in een mist. Geen zichtbaar beeld. Het is mistig. Mistig in min hoofd. Het is mistig.  Mistig in mijn hoofd.
Een van de ezels van de stadsboerderij balkt. Een bosduif koert. De kraaien zijn er ook. Ik weet niet welke, maar een van de geiten blèrt. Ik hoor allerlei dierengeluiden vanaf de stadsboerderij waar wij vlak naast wonen. Er zit een speelweide tussen. Een grasmaaimachine maait het gras kort. Zoemend en grommend maait het het gras.
Ik word ineens wakker. De middag lacht me toe. Tut likt zichzelf schoon. Ik kijk de woonkamer rond. De verborgen dingen komen te voorschijn. Ik krijg zin om ze te tellen. Wat ik niet doe. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Aan de dufheid is een eind gekomen deze middag. Alles krijgt glans. In de duffe wereld is een sprankje hoop naar binnen geslopen. Het geeft een goed gevoel. Alle lelijkheid is even de wereld uit. Uit de wereld van de nieuwsberichten die somber gestemd zijn. Ik zie allerlei stille structuren die geduldig wachten om te worden gezien. Dit ongedwongen kijken geeft me plezier.